Żar tropików w środku jesieni - trzy filcowe papugi

Cześć!

Oj, jak Wy mnie rozpieszczacie tymi komentarzami i mailami! Wszystkie miłe słowa są balsamem dla mojej duszy! Bardzo Wam dziękuję za zaglądanie tutaj i za to, że znajdujecie czas na napisanie czegoś ciekawego :) 

Cieszę się, że spodobała Wam się filcowa Tosia - na końcu dzisiejszego wpisu będziecie mogły zobaczyć zdjęcie prawdziwej modelki :)

A dziś na blogu zrobi się bardzo gorąco, mimo że pogoda za oknem nas nie oszczędza. Na blog przyleciały bowiem trzy filcowe breloczki papugi, siostry Papugi Oli, którą już kiedyś poznałyście w cyklu "Zielony akcent". Papugi przybyły prosto z Ameryki Południowej, by przynieść nam trochę tropikalnego klimatu :) I na tym skończę, ponieważ w zeszłym tygodniu strasznie się rozpisałam i pewnie większość z Was ledwo dotrwała do końca wpisu :P Zamiast zbędnego gadania proponuję dużo zdjęć do oglądania! :)

I co o nich myślicie? Mam nadzieję, że te żywe kolory troszkę Was ogrzały :) Papużki są breloczkami, ale dość sporych rozmiarów, ponieważ każda z nich mierzy 10 cm wysokości (bez paseczka i grzebyka na główce) oraz  13,5 cm szerokości (od czubka dzioba do czubka ogona). Wszystkie są dwustronne, dzięki czemu mogą sobie latać przy plecaku czy torebce we wszystkie strony! :)

A teraz obiecane zdjęcie Tosi i jej filcowej podobizny. Same zobaczcie, jaka to śliczna, a zarazem niezwykle trudna do odwzorowania modelka. Zdjęcie otrzymałam od właścicielki Tosi, która wyraziła zgodę na jego udostępnienie :) Nie wiem jak Wy, ale ja nie mogę się napatrzeć na te słodkie, wystraszone oczka. A dlaczego wystraszone? Tosia została przyłapana na deptaniu kwiatka :) Na zdjęciu nie widać tylko ogonka, ale wierzcie mi na słowo, że jest czarny z dwoma rudymi paseczkami.

Jestem bardzo ciekawa Waszych opinii :) Życzę dużo ciepełka na przyszły tydzień!

Czytaj więcej...

Mój pierwszy filcowy kotek

Cześć!

Dziś zacznę od wspomnień :)

Kiedy zaczynałam moją przygodę z filcem, sama wymyślałam sobie "wyzwania", którym miałam podołać. Kolejne nowe wzory filcaków miały być coraz trudniejsze, miały zawierać więcej elementów, szczegółów i dodatków. Zawsze dużo od siebie wymagałam, więc każde kolejne wyzwanie uczyło mnie czegoś nowego, a kiedy kończyło się sukcesem i zadowoleniem z efektu, dawało mi dużo radości i satysfakcji. Brakowało w tym poczucia odpowiedzialności za moje prace - szyłam sama dla siebie lub dla rodziny, a jeśli coś się nie udało, lądowało w szufladzie i nikt nigdy się o tym nie dowiedział. Wszystko, co obecnie tworzę jest obarczone dużym ryzykiem, że nie spodoba się adresatowi :) Dlaczego o tym piszę? Już tłumaczę.

Dziś pokażę Wam filcaka, który zestresował mnie najbardziej ze wszystkich i któremu poświęciłam najwięcej czasu i uwagi - więcej niż na girlandy z kucykami Pinky Pie i Fluttershy! Powodów moich obaw towarzyszących tworzeniu tego filcaka było kilka. Po pierwsze miał on powstać dla Asi, która zrobiła dla mnie tyle pięknych bransoletek. Już sam poziom jej prac sprawił, że chciałam, aby filcak dla niej był równie wyjątkowy. Dodatkowo breloczek miał przedstawiać jej kotka, który jest przepiękny, ale BARDZO oryginalnie umaszczony. Odwzorowanie odcieni jego futerka i wszystkich łatek oraz plamek wydawało mi się całkowicie niemożliwe. Do tego jeszcze pierwszy raz szyłam filcaka na wzór prawdziwego zwierzaka, a gdyby tego było mało, to mój pierwszy kot z filcu! Gorzej już chyba być nie mogło! :D Zachowałam jednak zimną krew i po wielu podartych szablonach powstał ostateczny rysunek "Tosiaka - Łobuziaka" (to słowa Asi, musiałam je ukraść :D), który potem znalazł swoje odwzorowanie w filcu. Co prawda umaszczenie Tosi zostało znacznie uproszczone, ale chyba same rozumiecie, że nie wszystko da się uszyć. Filcowa Tosia otrzymała więc kilka swoich najbardziej charakterystycznych łatek oraz kokardkę z literką "T". Właścicielka kotka była bardzo zadowolona z efektu :) Powiedzcie, proszę, że Wam też się podoba :P

Jestem ciekawa, jakie były Wasze największe rękodzielnicze wyzwania :)

Czytaj więcej...

MORSkie opowieści, czyli filcowy breloczek Mors :)

Cześć!

Jak Wam mija weekend? Mam nadzieję, że miło i przyjemnie :)

U mnie praca wre, nawet na moment nie wypuszczam igły z rąk :) W zeszłym tygodniu aż zabrakło mi czasu na zrobienie zdjęć do posta i tym sposobem zaniedbałam blog :/ Ale dziś nadrabiam - mam nadzieję, że uroczy filcowy Mors, którego chcę Wam pokazać, zatrze złe wrażenia po braku posta tydzień temu :) Chciałabym, by filcowy Mors przypadł Wam do gustu, zwłaszcza, że takich zwierzątek uszytych z filcu zbyt często się nie spotyka.

Dla zainteresowanych podaję wymiary Morsika: wysokość: 7,5 cm (bez tasiemki i karabińczyka), długość: 9,5 cm. Przejdźmy więc do prezentacji:

Dawno, dawno temu, w odległej, arktycznej krainie żył sobie mały Morsik...  albo nie - pozbędziemy się elementów dramatyzmu :P Morsik urodził się nad brzegiem pięknej, krystalicznie czystej zatoczki i wiódł tam szczęśliwe życie wśród innych morsów :P Taka historia brzmi lepiej :)

Bardzo ucieszył mnie fakt, że tak bardzo spodobał Wam się filcowy szop z poprzedniego posta. Nieskromnie przyznam, że spodziewałam się, pozytywnej reakcji z Waszej strony, ponieważ sama od razu zakochałam się w tym Szopiku, jednak jak zawsze Wasz entuzjazm mnie bardzo zaskoczył :)

Następnym razem, oprócz nowego filcaka, pokażę Wam, jakie piękne rzeczy dostałam w paczuszce od Joasi :) Będzie na co popatrzeć, więc zapraszam do zaglądania!

Papa!

Czytaj więcej...

Troszkę miłości - filcowy szop stworzony do kochania :)

Cześć!

Jak zwykle mnie zaskoczyłyście - nie sądziłam, że gekon w okularach zrobi taką furorę! Pomyśleć, że przez jakiś czas, zaraz po uszyciu Ważniaka, zastanawiałam się, czy w tych okularach mu do twarzy ;) Dobrze, że ostateczną ocenę jego wyglądu zostawiłam Wam :D

Ostatnio szyję bardzo dużo, ale są to breloczki, które już tu widziałyście. Najwięcej zamówień mam oczywiście na gekony, bo to one podbiły Wasze serca :) Nie chciałabym jednak zasypywać Was zdjęciami filcaczków, które już widziałyście, dlatego odłożyłam na chwilę zamówienia, aby szybciutko stworzyć coś nowego. Na początku miała to być piracka babeczka (wiem, brzmi dziwacznie :D ), ale po obejrzeniu w telewizji programu o szopach praczach zapragnęłam uszyć słodkiego szopika. Byłam tak zdeterminowana, że schemat powstał dosłownie w 7 minut. Mój szopik jest oczywiście, jak każdy szop, małym złodziejaszkiem, ale jest również strasznie milutkim zwierzątkiem, wprost stworzonym do kochania. Czy można mu odmówić miłości? :D

Na koniec jeszcze krótka mowa umoralniająca :D Bez obaw, żadnych kazań nie będzie :) Chciałabym Wam pokazać, że warto się dzielić - niedawno napisała do mnie Ela z blogu Dzianinowe Studio, ponieważ szukała schematu wzoru, którym wydziergałam ostatnio kremową poszewkę na poduszkę. Zobaczcie, jakie piękne dziecięce kocyki Ela stworzyła na drutach, używając tego samego wzoru, co ja. Do tego w ekspresowym tempie! Nie zostaje nic innego jak tylko podziwiać :) Zapraszam do Eli!

Mam nadzieję, że szopik przypadł Wam do gustu :)

Do zobaczenia następnym razem!

Czytaj więcej...

Gekon - Ważniak :)

Witajcie w tę upalną niedzielę! :) 

Ze względu na wysoką temperaturę i fakt, że w tak upalny dzień mój biedny komputer ledwo żyje, dziś będzie bardzo króciutko. Na początku dziękuję Wam za wszystkie życzenia i gratulacje pod poprzednim postem i te przysyłane prywatnie. Będę się starała z całych sił, aby Was nie zawieść! :)

Pamiętacie Gekona Leszka i Gekona Bożydara? Powstało ich dosyć sporo, ponieważ wciąż cieszą się Waszą ogromną sympatią. Ale zdarzyło się coś ciekawego - Leszek i Bożydar spotkali nowego kolegę, który ma na imię Albert. Obaj od razu bardzo polubili swojego nowego znajomego.

A skąd to imię? Na pewno zorientujecie się, kiedy obejrzycie zdjęcia :) Mimo że Albert wygląda na ważniaka, jest bardzo sympatyczny. Jak Wam się podoba nowa wersja gekona? :)

 Pozdrawiam cieplutko! :)

Czytaj więcej...

Mój blog ma roczek!

Witajcie! :)

Zacznę od razu od dobrych wieści - mój blog skończył rok! 

Dla mnie to i dużo, i mało. Dużo, ponieważ kiedy pisałam pierwszy post, wszystkie sprawy związane z blogiem, głównie problemy natury "technicznej", były dla mnie zupełną abstrakcją :) Wszystkiego uczyłam się stopniowo, zazwyczaj na własnych błędach.

W wielu miejscach w sieci można znaleźć informacje mówiące, że 3/4 blogów umiera po pierwszych kilku miesiącach niezbyt intensywnego życia. Mój przeżył rok i ma się bardzo dobrze :) Muszę jednak przyznać, że blogowanie to praca na cały etat. Wymaga dużo czasu i zaangażowania. Co jakiś czas pojawiają się kryzysy, ale jeśli tylko naprawdę się chce, można je pokonać :) Jak same wiecie, moje blogowanie wygląda różnie - czasem postów jest więcej, czasem mniej, jednak na dłużej niż dwa tygodnie jeszcze nie zdarzyło mi się porzucić pisania. Zwłaszcza, że nie oznacza to, że przez dwa tygodnie tu nie zaglądam - wręcz przeciwnie, jestem tu codziennie! Nie zawsze mam czas i możliwości na publikowanie dwóch czy trzech postów w tygodniu, ale zawsze, gdy narasta opóźnienie, jestem w trakcie tworzenia i intensywnego myślenia o poście :) 

A dlaczego rok to mało? Dlatego, że tak szybko ten czas minął. Sama nie wiem kiedy. Dopiero co zastanawiałam się, od czego zacząć pisanie, jak w ogóle ten blog ma wyglądać, a już zdążyłam przeprowadzić na nim rewolucję!

Blogowanie przez rok nauczyło mnie jednej ważnej rzeczy - żadne zdjęcia, prace, teksty, nowe motywy na nic się nie zdadzą, jeśli nie ma się czytelników! I właśnie przy tej okazji chciałabym Wam serdecznie podziękować za zaglądanie tu, za zostawianie komentarzy i motywowanie mnie w ten sposób do pracy. Dzięki blogowaniu poznałam wiele fantastycznych osób, które tworzą wspaniałe rzeczy i zarażają swoją pasją innych. Dziękuję! 

A skoro blog ma urodziny, przydałoby się coś słodkiego, aby uczcić tę okazję. Zapraszam więc na babeczki! :)

Jeśli macie ochotę na więcej słodkości, zapraszam do poprzedniego posta.

Buziaki!

Czytaj więcej...